Co inni piszą o Edukacji Domowej?

Do tej pory większość z nas wszystkie sprawy związane z edukacją naszych dzieci oddawała nauczycielom i szkole. Teraz, gdy lekcje odbywają się w domach, coraz częściej spoglądamy z zazdrością w stronę rodziców, którzy edukację domową praktykują od lat. Czego możemy się od nich nauczyć i jak wykorzystać ich doświadczenia?

Poranki szkolne w czasach pandemii dla niemal wszystkich uczniów zaczynają się podobnie. Dzieci siadają do lekcji tuż przed rozpoczęciem zajęć, nie ma szukania plecaka, popędzania przy śniadaniu czy ubieraniu, bo nie trzeba nigdzie wychodzić.

Edukacja domowa jest jedynym sposobem integralnego i pełnego rozwoju dziecka. Dlaczego?

Ponieważ tylko rodzice wychowujący swoje pociechy w sposób odpowiedzialny są w stanie przekazać im jednolity zasób zasad moralnych i rozumienia rzeczywistości, a także wiedzy wymaganej przez programy szkolne. Badania wskazują, że dzieci uczone w domu nie marnują czasu, nie nudzą się, nie są poddawane złym wpływom rówieśników ani niemoralnym treściom programowym, ale zdobywają wiedzę dostosowaną do poziomu ich rozwoju, pracując w swoim tempie. Warto dodać, że domowe nauczanie przynosi także korzyści ich opiekunom. Decydując się na edukację swoich dzieci, muszą poszerzać własne umiejętności wychowawcze i dydaktyczne. Szacuje się, że ok. trzech tysięcy rodzin w Polsce kształci swoje pociechy w domu.

Ostatnie tygodnie to prawdziwa domowa rewolucja dla milionów rodziców. Próbujemy ogarnąć naukę zdalną i opanować całkowicie nowe narzędzia do edukacji przez internet. Kupujemy drukarki, instalujemy aplikacje, końca nie widać.

Wielu rodziców zaczęło się zastanawiać, czy można zrobić to inaczej. Idea edukacji domowej, do niedawna bardzo niszowego sposobu nauczania, jeszcze nigdy nie była tak popularna w Polsce.

Cała sytuacja związana epidemią, zamknięciem szkół i przeniesieniem życia (a co za tym idzie – edukacji i pracy) w domowe pielesze sprawia, że wielu ludzi zadaje sobie teraz pytania o… Jakby to ująć? Ogólnie rzecz biorąc, o kształt edukacji. O to, na czym ona polega. O to, komu ją powierzyliśmy, wysyłając nasze dzieci do szkół. O to, czego te szkoły uczą. Oraz tego, jak uczą.

Bo kiedy zaczęło się nauczanie zdalne, szkoła zaczęła przenikać do domów. Szkoła już nie jest miejscem, do którego dzieci się „wysyła” i „ma z głowy”. Szkoła nie jest czymś, co „zadaje lekcje” do odrobienia w domu. Szkoła stała się domem, albo odwrotnie.

Gdy tylko ogłoszono zamknięcie szkół, rozległy się głosy (na Instagramie i Facebooku, i na paru portalach informacyjnych, ściślej mówiąc), że oto cała Polska jest teraz w edukacji domowej. O!

O?

No… nie wiem. W pierwszej chwili – owszem – takie porównanie się nasuwa, ale po namyśle (a warto, ZAWSZE warto się na ten namysł zdecydować) – nasuwa się myśl, że co jak co, ale mówienie, że teraz cała Polska jest w edukacji domowej, to jak strzał w kolano środowiska edukacji domowej. Czyli jak strzał we własne kolano.

Bo czy chcemy, żeby edukacja domowa kojarzyła się szerszej opinii publicznej z niewychodzeniem z domu? Z brakiem kontaktów z ludźmi? Z – mówiąc wprost – izolacją?

Ależ nie chcemy. Bo edukacja domowa bardzo często jest domowa tylko z nazwy. Edukacja domowa to sytuacja, w której szkołą dla naszych dzieci jest cały świat. Rodzina i dom to baza, to podstawa, ale bynajmniej nie ograniczamy się do nich.